O to by zawsze być sobą

Nie wiedziałem o tym, Panie, kiedy byłem dzieckiem.
Nie wiedziałem, że można być zmęczonym,
zmęczonym samym sobą.
I mówić sobie, że zmarnowało się życie.

Miałem już różne pokusy.
Ta jest chyba najsilniejsza.

Ach! Chcieć lepszego zdrowia, bardziej błyskotliwego umysłu,
mniej wątłego ciała, lepszego wykształcenia...
Innej sytuacji i tego wielkiego kredytu,
który zdają się mieć niektórzy...
Odkrywać u innych sto szans, które mnie by się przydały,
i sto ułatwień, których nigdy nie miałem...

Wiedzieć, że najwyższy czas żyć,
a za późno, żeby snuć mrzonki.
Wiedzieć, że niemożliwe nigdy nie nastąpi.
Wiedzieć to, o Boże, to już jest światło.
I oto przychodzi ono stąd, skąd nie oczekiwałem niczego.

Marzenia skończone.
Zostaje mi życie — prawdziwe, takie, które mam kochać.

Moje życie takie, jakie jest,
i moje słabe zdrowie,
i moja marna kariera.
I wszystko pozostałe, czego nie chciałem.

To wszystko, Panie, chciałbym zaakceptować.
I zaakceptować siebie samego, choć jestem taki żałosny.
Nie zastanawiać się już, co „mogło być”.
I znaleźć szczęście w robieniu tego, co potrafię.

W komentarzach można umieszczać swoje intencje, modlitwy.